«Á xente gústalle sentir. Sexa o que sexa», escribiu Virginia Woolf. Como imos desexar sentir en abstracto, cando sabemos que algúns sentimentos son terribles, crueis, perversos ou insoportables? Pois así é. Morremos de amor, morremos de pena, morremos de medo, morremos de aburrimento, e, a pesar da eficacia letal dos nosos afectos, a anestesia afectiva dános pavor. Somos intelixencias emocionais. Nada nos interesa máis que os sentimentos, porque neles consiste a felicidade ou a desdicha. Actuamos para manter un estado de ánimo, para cambialo, para conseguilo. Son o máis íntimo a nós e o máis alleo. Non sentimos o que quereriamos sentir. Somos depresivos cando quixésemos ser alegres. Nos reconcomen as envexas, os medos, os celos, a desesperanza. Desexariamos ser xenerosos, valentes, ter sentido do humor, vivir amores intensos, librarnos do aburrimento, pero nos zarandean emocións imprevistas ou indeseadas. Incluso un sentimento tan tranquilo como a calma, invádenos «». Podería lerse a historia da nosa cultura como o intento de contestar a unha soa pregunta: Que facemos cos nosos sentimentos? O autor cre que, ante todo, coñecelos. Para iso se interna no labirinto sentimental, coa colaboración da psicoloxía máis actual e da filosofía de todos os tempos. Atopa paixóns violentas e afectos tranquilos, sentimentos próximos e emocións exóticas. Estuda como o neno constrúe o seu mundo sentimental, e como o adulto se atopa vivindo nunha casa talvez inhabitable. No labirinto tropézase con ilustres visitantes: Rilke, Kafka, Proust, Sartre, Rimbaud, Kierkegaard, Don Nepomuceno Carlos de Cárdenas, e un misterioso personaxe chamado G.M. As conclusións son sorprendentes. É posible elaborar unha ciencia dos sentimentos, sen necesidade de conxelalos. Os sentimentos son mensaxes cifradas, cuxa interpretación nos permitiría coñecer a ignorada textura do noso corazón. «Son os portillos por onde se nos mostra a alma», escribiu Gracián. Un sentimento é a holografía da nosa personalidade. Todos os grandes asuntos da psicoloxía viran ao redor deste tema: o coñecemento, o desexo, os proxectos, o carácter, a acción. Por iso a ciencia sentimental é tamén unha ciencia práctica. Os homes quixeron sempre cambiar, dominar, mellorar o seu estado afectivo. É iso posible? É conveniente? Resulta que querendo estudar a vida emocional, o autor di atopar a orixe da ética, que non é máis que a intelixencia posta ao servizo da afectividade.

1º-2º BAC