Luisa Carnés, a narradora invisible da Xeración do 27, a autora de Tea Rooms. Mujeres obreiras, escribiu esta biografía en 1945, xa no seu exilio mexicano. Unha obra chea de encanto e de complicidade, tan rica en ambientes que máis parece, en moitos momentos, un conto gótico que un texto biográfico.

Prólogo de María Xesús Lama

En Padrón hai unha casa humilde cuxo nome é grato ao espírito: A Huerta da Paz. Alí unha nena enfermiza aprende a andar sobre as pedras vellas do xardín e pasa horas contemplando os aleteos das bolboretas sobre as dalias. Fronte ao seu colexio está o cemiterio de Adina, onde a pequena entretense deletreando os epitafios nos días de sol.

Esa nena é Rosalía de Castro, o gran poeta galega, e esa casa, o fogar ao que sempre quererá volver, fonte de inspiración de toda a súa obra. Tras a súa infancia en Galicia, a moza Rosalía instálase no Madrid convulso de Isabel II, onde coñece a Manuel Murguía, o seu futuro marido, e ao doce Gustavo Adolfo Bécquer, cuxo reflexo nos espellos do Café Suízo é todo melancolía. Despois veñen os fillos, Simancas, a morte da súa adorada nai. E esa continua añoranza de Galicia no medio da adustez castelá.

Adultos/as